Jakie praktyczne skutki podatkowe wywoła odwołanie stanu zagrożenia epidemicznego

Przepisy ustaw o podatku dochodowym oraz Ordynacji podatkowej przewidują możliwość wyłączania sankcji za dokonanie płatności na rachunek kontrahenta spoza białej listy poprzez dokonanie zawiadomienia na formularzu ZAW-NR.

Standardowy termin złożenia takiego zawiadomienia wynosi 7 dni od dnia zlecenia przelewu (zob. art. 22p ust. 4 pkt 1 ustawy o PIT, art. 15d ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT oraz art. 117ba § 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej). W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonych w związku z COVID-19 termin ten jest przedłużony do 14 dni od dnia zlecenia przelewu (zob. art. 15zzn specustawy z 2 marca 2020 r.).

Odwołanie od 1 lipca 2023 r. stanu zagrożenia epidemicznego spowoduje, że od tego dnia obowiązywać będzie standardowy, 7-dniowy termin dokonania zawiadomienia na formularzu ZAW-NR.

Z art. 57 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że w decyzjach wydawanych na podstawie art. 67a § 1 pkt 1 lub 2 Ordynacji podatkowej (są to decyzje w sprawie odroczenia terminu płatności podatku lub rozłożenia zapłaty podatku na raty oraz decyzje w sprawie odroczenia lub rozłożenia na raty zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetek od nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek) ustalana jest opłata prolongacyjna od kwoty podatku lub zaległości podatkowej.

Na podstawie art. 15za ust. 1 specustawy z 2 marca 2020 r. w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonych w związku z COVID-19 albo w okresie 30 dni następujących po ich odwołaniu, wskazanego przepisu się nie stosuje.

Odwołanie od 1 lipca 2023 r. stanu zagrożenia epidemicznego wyłączy jednak stosowanie wskazanego przepisu tymczasowego. W konsekwencji od 31 lipca 2023 r. opłaty prolongacyjne będą znowu w decyzjach wydawanych na podstawie art. 67a § 1 pkt 1 lub 2 Ordynacji podatkowej ustalane.

Do dnia odwołania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego w związku z COVID-19 obowiązuje przedłużony o 3 miesiące termin wydawania interpretacji indywidualnych (zob. art. 31g specustawy z 2 marca 2020 r.). W konsekwencji obecnie dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej interpretacje indywidualne wydawać powinien bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania wniosku.

Odwołanie od 1 lipca 2023 r. stanu zagrożenia epidemicznego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 spowoduje zakończenie stosowania tego przedłużenia. Tym samym dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej będzie wydawać interpretacje indywidualne bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku (zob. art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej).

Z przepisów art. 41 ust. 9a ustawy o PIT oraz art. 26 ust. 1i ustawy o CIT wynika, że jeżeli miejsce zamieszkania podatnika do celów podatkowych zostało udokumentowane certyfikatem rezydencji, niezawierającym okresu jego ważności, płatnik przy poborze podatku uwzględnia ten certyfikat przez okres kolejnych dwunastu miesięcy od dnia jego wydania.

Jednak – na podstawie art. 31ya ust. 1 specustawy z 2 marca 2020 r. w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego w związku z COVID-19 – jeżeli wskazany okres kolejnych dwunastu miesięcy od dnia wydania certyfikatu upływa w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego w związku z COVID-19, to płatnik przy poborze podatku uwzględnia certyfikat niezawierający okresu ważności.

Odwołanie od 1 lipca 2023 r. stanu zagrożenia epidemicznego spowoduje zakończenie stosowania wskazanego przepisu. Oznaczać to będzie, że od 1 września 2023 r. płatnicy nie będą mogli uwzględniać certyfikatów rezydencji niezawierających okresu ich ważności po upływie dwunastu miesięcy od dnia ich wydania.

Obecnie podatnicy nie muszą informować o schematach podatkowych MDR innych niż transgraniczne. Jak stanowi art. 31y ust. 1 specustawy z 2 marca 2020 r., w przypadku schematu podatkowego w rozumieniu art. 86a § 1 pkt 10 Ordynacji podatkowej, terminy, o których mowa w dziale III rozdziale 11a tej ustawy, nie rozpoczynają się, a rozpoczęte podlegają zawieszeniu w okresie od 31 marca 2020 r. do 30. dnia następującego po dniu odwołania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego w związku z COVID-19 (nie dotyczy to schematów podatkowych transgranicznych w rozumieniu art. 86a § 1 pkt 12 Ordynacji podatkowej).

Odwołanie od 1 lipca 2023 r. stanu zagrożenia epidemicznego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 spowoduje zakończenie stosowania tego przepisu od 31 lipca 2023 r. W konsekwencji od tego dnia wskazane terminy ponownie rozpoczną bieg.

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Jednak na podstawie art. 52zb ustawy o PIT oraz art. 38t ustawy o CIT przepisów tych nie stosuje się do zapłaconych kar umownych i odszkodowań, jeżeli wada dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoka w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług powstała w związku ze stanem zagrożenia epidemicznego lub stanem epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19.

Odwołanie od 1 lipca 2023 r. stanu zagrożenia epidemicznego wyłączy możliwość korzystania przez podatników z treści art. 52zb ustawy o PIT oraz art. 38t ustawy o CIT. Dotyczyć to będzie kar umownych i odszkodowań dotyczących zdarzeń powstałych od tego dnia.