Podatnicy VAT UE

Zgodnie z treścią przepisu podatnicy VAT, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni mają obowiązek przed dokonaniem pierwszej transakcji wewnątrzwspólnotowej (dotyczy to zarówno transakcji nabycia jak i dostawy) zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze wykonywania takich czynności. Pamiętać należy, że termin do dokonania zgłoszenia jest terminem prawa materialnego. Oznacza to, że nie ulega on przywróceniu.

Czynność w postaci zgłoszenia rejestracyjnego do transakcji wewnątrzwspólnotowych powinna zostać dokonana w sposób sformalizowany. Minister Finansów określił w drodze rozporządzenia wzory formularzy stanowiących złożenie zgłoszenia rejestracyjnego, w tym również do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Regulacje komentowanego przepisu należy połączyć z przepisami dotyczącymi definicji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. I tak art. 97 ust. 2 nakłada obowiązek rejestracji do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych również na te podmioty, które nie są podatnikami VAT. Obowiązek ten jest uzależniony od wypełniania przesłanek, które decydują czy określoną dostawę mamy kwalifikować jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

W myśl art. 10 ustawy o VAT wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów nie występuje w szczególności w przypadku, gdy dotyczy towarów nabywanych przez:

a) rolników ryczałtowych dla prowadzonej przez nich działalności rolniczej,

b) podatników, którzy wykonują jedynie czynności inne niż opodatkowane podatkiem i którym nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług,

c) podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,

d) osoby prawne, które nie są podatnikami

– jeżeli całkowita wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium kraju nie przekroczyła w trakcie roku podatkowego kwoty 50 000 zł.

Regulacje tą stosujemy, jeżeli całkowita wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium kraju nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 50 000 zł. W związku z takim brzemieniem przepisów regulujących definicję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów należy mieć na uwadze, że jeżeli jednostka nie jest podatnikiem VAT czynnym lub jest osoba prawną niebędącą w ogóle podatnikiem VAT, to obowiązek jej rejestracji celów transakcji wewnątrzwspólnotowych będzie miała miejsce dopiero po przekroczeniu ww. progu obrotów. 

Przepisy dotyczące rejestracji w rejestrze VAT UE stosuje się odpowiednio również do innych niż ww. podmioty, jeżeli:

1)    nabywają usługi, do których stosuje się art. 28b (czyli usługi, dla których podatnikiem jest nabywca), jeżeli usługi te stanowiłyby u nich import usług;

2)    świadczą usługi, dla których podatnikiem jest nabywca, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

3)    nabywają bony jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem dostawy towarów lub świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju, a podmiot dokonujący transferu bonów jednego przeznaczenia jest podatnikiem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Podmioty wymienione w punkcie 1 to jednostki, które są podatnikami VAT od nabytych przez siebie usług. Zgodnie z art. 28b ustawy o VAT stanowi, że miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Tego rodzaju podatnik, który nabywa usługi i w związku z nabyciem tych usług będzie po jego stronie powstawał obowiązek podatkowy w podatku należnym, jest zobowiązany do zarejestrowania się jako podatnik VAT UE.

Jednostki wymienione w punkcie 2 to jednostki, które świadczą usługi na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca. Sytuacje, w których to nabywca jest podatnikiem VAT zostały szerzej opisane w komentarzu do art. 17 ustawy o VAT.

W punkcie trzecim z kolei wskazano nabywców bonów jednego przeznaczenia. Ze względu na fakt, że miejscem opodatkowania tych bonów jest miejsce realizacji dostawy lub usługi. W związku z tym, w przypadku sprzedaży bonów, których realizacja ma miejsce w Polsce, a sprzedawca bonów nie ma w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności, konieczne jest opodatkowanie transakcji nabycia tych bonów przez nabywcę właśnie. Z tego tez względu nabywca powinien zarejestrować się jako podatnik VAT UE.     

Po złożeniu zgłoszenia rejestracyjnego naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych oraz potwierdza zarejestrowanie podatnika w rejestrze VAT UE (jest to numer NIP z przedrostkiem PL). Uzyskanie statusu podatnika VAT UE rodzi po stronie tegoż podatnika konkretne obowiązki, a do najważniejszych z nich należy posługiwanie się właściwym numerem VAT UE w transakcjach wewnątrzwspólnotowych, jak również składanie informacji podsumowujących.

Jeżeli chodzi o obowiązek posługiwania się numerem NIP z przedrostkiem PL to występuje on w odniesieniu do następujących transakcji:

1) wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,

2) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

3) świadczenia usług, w odniesieniu do których to nabywca jest podatnikiem VAT,

4) nabywaniu usług, w odniesieniu do których to nabywca jest podatnikiem VAT,

5) przemieszczaniu towarów, w celu ich nabycia, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju w procedurze magazynu typu call-off stock, o której mowa w dziale II rozdziale 3a

Jeżeli podmiot zarejestrowany w rejestrze VAT UE przestanie wykonywać transakcje wewnątrzwspólnotowe, powinien zgłosić organowi podatkowe wyrejestrowanie, czyli złożyć zgłoszenie aktualizacyjne. Zgłoszenie takie jest dla organu podatkowego podstawą do dokonania wykreślenia. Przepisy, podobnie jak w przypadku rejestracji w rejestrze podatników VAT czynnych, dają organom podatkowym możliwości wykreślenia podatnika z rejestru VAT UE z urzędu, czyli bez wniosku podatnika. Możliwości takie przewiduje art. 97 ust. 15. W myśl tego przepisu w przypadku, gdy podatnik złoży za 3 kolejne miesiące lub kwartał deklaracje, w których nie wykazał sprzedaży lub nabycia towarów lub usług z kwotami podatku do odliczenia, naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu ten podmiot z rejestru jako podatnika VAT UE. Wykreślenie podatnika z rejestru VAT UE powinno nastąpić po powiadomieniu podatnika o tym fakcie.

Przepisy ustawy o VAT nie regulują wprost procedury wykreślenia z rejestru podatników VAT/VAT UE, niemniej jednak z orzeczeń sądów administracyjnych wynika, że wykreślenie powinno nastąpić w drodze decyzji. W taki sam sposób wygląda sytuacja, w której podatnik przez okres 3 kolejnych miesięcy nie składał informacji podsumowujących, pomimo istnienia takiego obowiązku. Dodatkowo, zgodnie z przepisami wykreślenie podatnika z rejestru jako podatnika VAT czynnego jest równoznaczne z wykreśleniem z rejestru jako podatnika VAT UE.

Ze względu na fakt, że potwierdzenie nr NIP kontrahenta ma tak istotne znaczenie dla każdego podatnika ustawodawca przewidział delegacje ustawową do wyznaczenia specjalnej jednostki organizacyjnej do celów dokonywania potwierdzenia czy dany podatnik w innym kraju członkowskim niż Polska, jest zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. Na mocy tej delegacji wydane zostało rozporządzenie ministra rozwoju i finansów z 27 lutego 2017 r. w sprawie wyznaczenia jednostki organizacyjnej do celów dokonywania potwierdzenia identyfikowania określonego podmiotu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju oraz informowania o braku takiego potwierdzenia. Na mocy tego rozporządzenia zadania te realizuje Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, która pełni te funkcje przy pomocy biura znajdującego się w Koninie.

Artykuł 213 dyrektywy 2006/112/WE

1.  Każdy podatnik zgłasza rozpoczęcie, zmianę i zakończenie działalności jako podatnika.

Państwa członkowskie zezwalają na dokonanie tego zgłoszenia drogą elektroniczną na warunkach, które ustalą; mogą też wymagać stosowania takiej drogi.

2.  Bez uszczerbku dla przepisu ust. 1 akapit pierwszy, każdy podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, która dokonuje wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów niepodlegających VAT zgodnie z art. 3 ust. 1, musi zgłosić dokonanie takich nabyć, jeżeli warunki wymagane do ich wyłączenia z VAT przewidziane w tym artykule przestają być spełniane.

Artykuł 214 dyrektywy 2006/112/WE

1.  Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby zapewnić, że następujące osoby zostaną zidentyfikowane za pomocą indywidualnego numeru:

a) każdy podatnik, z wyjątkiem podatników, o których mowa w art. 9 ust. 2, który dokonuje na terytorium danego państwa dostaw towarów lub świadczy usługi dające prawo do odliczenia VAT, inne niż dostawy towarów lub świadczenie usług, od których VAT jest płacony wyłącznie przez nabywcę lub odbiorcę, zgodnie z art. 194-197 i art. 199;

b) każdy podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, który dokonuje wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów podlegających VAT zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b) albo każdy podatnik, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, który skorzystał z możliwości objęcia wewnątrzwspólnotowych nabyć podatkiem VAT, przewidzianej w art. 3 ust. 3;

c) każdy podatnik, który na terytorium danego państwa dokonuje wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów do celów dokonywanych przez niego transakcji, które są związane z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, i które są przez niego dokonywane, poza tym terytorium;

d) każdy podatnik, który jest na terytorium danego państwa odbiorcą usług, za które jest zgodnie z art. 196 zobowiązany do zapłaty VAT;

e) każdy podatnik, który na terytorium danego państwa ma siedzibę i który na terytorium innego państwa członkowskiego świadczy usługi, za które VAT ma obowiązek zapłacić jedynie usługobiorca zgodnie z art. 196.

2.  Państwa członkowskie nie muszą identyfikować niektórych podatników, którzy okazjonalnie dokonują transakcji, o których mowa w art. 12.

Artykuł 215 dyrektywy 2006/112/WE

Indywidualny numer identyfikacyjny VAT zawiera prefiks zgodny z kodem ISO - 3166 alpha 2 umożliwiający identyfikację państwa członkowskiego, które go nadało. Grecja może, jednakże stosować prefiks "EL".

Artykuł 216 dyrektywy 2006/112/WE

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby ich systemy identyfikacyjne umożliwiały identyfikację podatników, o których mowa w art. 214, oraz zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów przejściowych w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowych transakcji, o których mowa w art. 402.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 kwietnia 2017 r., I FSK 1463/15, LEX nr 2296413  

Uznanie, iż pod adresem miejsca rejestracji brak jest odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego, by umożliwić podatnikowi prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie wskazanym w zgłoszeniu jest niewystarczające dla dokonania odmowy rejestracji podatnika VAT.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 22 marca 2017 r. VIII SA/Wa 640/16, LEX nr 2269670  

Ustawodawca w art. 97 ust. 15 i ust. 16, jak i w art. 96 ust. 6, ust. 8 i ust. 9 ustawy o VAT nie określił formy w jakiej ma nastąpić wykreślenie z rejestru, ale skutek jaki to wykreślenie powoduje oraz nałożenie na organ podatkowy obowiązku powiadomienia podatnika. Jednak w sprawach, w których następuje rozstrzygnięcie kwestii w zakresie wyrejestrowania podatnika z rejestru podatników VAT UE, czyli zachodzi okoliczność kształtująca jego prawa i obowiązki, rozstrzygnięcie sprawy powinno przybrać konkretną i określoną prawem formę, która co najmniej gwarantowałaby podatnikowi możliwość zapoznania się w sposób skuteczny i dla niego zrozumiały ze skutkami sytuacji, w której się znalazł. Oznacza to, że wykreślając podatnika z rejestru jako podatnika VAT UE organ podatkowy orzeka o prawach i obowiązkach podatnika, a zatem jego rozstrzygnięcie powinno przybrać formę decyzji.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 22 marca 2017 r. VIII SA/Wa 638/16, LEX nr 2271745  

Wykładnia językowa przepisów art. 96 ust. 6, 8 i 9 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2017 r., prowadzi do wniosku, że organ podatkowy nie miał obowiązku zawiadamiania podatnika o wykreśleniu go z rejestru podatników VAT tylko wówczas, gdy ustalił, że podatnik nie istnieje lub nie jest możliwy kontakt z podatnikiem lub jego pełnomocnikiem. Za niedopuszczalne uznać należy dokonywanie wykładni rozszerzającej art. 96 ust. 9 ustawy o VAT, czyli odstępowanie od zawiadamiania podatnika o wykreśleniu go z rejestru podatników VAT wówczas, gdy organ nie wykazał, iż podatnik nie istnieje lub kontakt z nim nie jest możliwy.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 21 lutego 2017 r. , I SA/Gd 1563/16, LEX nr 2252022  

O tym, że podatnik nie dochował należytej staranności, a tym samym mógł co najmniej zakładać, iż uczestniczy w procederze mającym na celu nienależne wyłudzenie VAT może wskazywać fakt, że nie sprawdził swoich kontrahentów w trybie art. 96 ust. 13 ustawy o VAT, a zatem czy byli oni czynnymi, zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 lutego 2017 r., I FSK 1278/15, LEX nr 2249218  

Wpis podatnika do rejestru podatników VAT jest wymogiem formalnym, a zatem nie można utrudniać podatnikowi wykonywania jego prawa do odliczenia z tego względu, że nie został on zidentyfikowany dla celów VAT przed wykorzystaniem towarów zakupionych w ramach swej działalności podlegającej opodatkowaniu. W związku z tym odmowa nadania numeru identyfikacji podatkowej VAT zasadniczo nie może mieć wpływu na prawo podatnika do odliczenia zapłaconego VAT naliczonego, jeżeli spełnione zostaną przesłanki materialne powstania tego prawa.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 15 lutego 2017 r., I SA/Łd 737/16, LEX nr 2252039  

Opisane w art. 96 ust. 13 ustawy o VAT postępowanie staje się niezbędne, jeżeli podatnik – z obiektywnych przesłanek – powinien powziąć wątpliwości co do realizowania przez kontrahenta obowiązków rejestracyjnych.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 28 października 2016 r., VIII SA/Wa 39/16, LEX nr 2149035  

1. Konsekwencje wykreślenia podmiotu z rejestru podatników VAT UE nie mają natury czysto porządkowej czy technicznej, ale zasadniczo wpływają na sferę jego praw i obowiązków określonych ustawą VAT.

2. Organ powinien podjąć nie jakiekolwiek udokumentowane próby skontaktowania się z podmiotem, którego zamierza wykreślić z rejestru podatników VAT UE, ale działając z najwyższa starannością podjąć możliwe ze względów prawnych i organizacyjnych próby skontaktowania się, zwłaszcza jeżeli istnienie podatnika chociażby ze względu na składanie deklaracji podatkowych nie budzi wątpliwości.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 7 września 2016 r., I SA/Lu 112/16, LEX nr 2172971

W sytuacji, gdy gospodarstwo rolne stanowi współwłasność kilku osób (w tym również współwłasność małżeńską) podatnikiem VAT czynnym może zostać tylko jedna osoba, która dokona zgłoszenia rejestracyjnego.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 22 marca 2013 r., I FSK 817/12, LEX nr 1331449

1. Co do zasady złożone zgłoszenie na podstawie art. 97 ust. 3 ustawy o VAT nie oznacza, że podatnik poddał opodatkowaniu wszystkie dokonywane przez siebie transakcje, rezygnując ze zwolnienia wynikającego z art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy o VAT Dla uzyskania takiego celu musiałby on wskazać na art. 97 ust. 2 ustawy o VAT Takie wskazanie oznaczałoby dokonanie wyboru na podstawie art. 10 ust. 6 ustawy o VAT.

2. WNT, o którym mowa w art. 9, nie występuje (nawet przy spełnieniu warunków co do towarów), jeśli nabywcą jest podatnik zwolniony od podatku na podstawie art. 113 ust 1 i 9 ustawy o VAT.

3. Przy spełnieniu warunków z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT transakcji nie można opisywać na fakturach jako WNT, realizując zamiar korzystania ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT.

4. Podatnik, przedkładając fakturę, z której wynika, że sprzedawca nie naliczył podatku, nie może się skutecznie domagać uznania, bez względu na subiektywne przekonanie, że organ uzna, iż nie ciąży na niej obowiązek zapłaty podatku w sytuacji, gdy z pozostałych okoliczności wynika, że sprzedawca nie był obowiązany do naliczenia tego podatku.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 19 stycznia 2011 r., I FSK 78/10, LEX nr 951836  

Uprawnienie do stosowania zerowej stawki VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów uzależnione jest od tego, czy nabywca ma ważny i właściwy numer identyfikacyjny VAT UE. Podatnik powinien dołożyć należytej staranności przy wyborze i sprawdzeniu swojego kontrahenta.                                                                      

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 10 listopada 2010 r. I SA/Sz 705/10, LEX nr 653577  

1. Możliwość opodatkowania "zerową" stawką wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zachodzi jedynie wówczas, gdy dostawa ta zostaje dokonana na rzecz odbiorcy legitymującego się właściwym i ważnym w dniu dokonania dostawy numerem identyfikacyjnym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych oraz gdy numer ten podany został na fakturze stwierdzającej tę dostawę.

2. Ze względu na konstrukcyjny element podatku od wartości dodanej w przypadku transakcji wewnątrzwspólnotowych, jakim jest opodatkowanie tych transakcji w kraju konsumpcji, dla obowiązku podatkowego podatnika dokonującego dostawy obojętnymi pozostają przyczyny, które spowodowały błędne z jego strony rozpoznanie tego obowiązku (stawki podatku), także wówczas, gdy wiążą się one z niesprawnością systemu informatycznego służącego identyfikacji kontrahentów wewnątrzwspólnotowych.

3. Warunek posiadania przez nabywcę właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego ma charakter wymogu obiektywnego, niezależnego od wiedzy i przekonania dokonującego dostawy kontrahenta co do spełnienia się tego warunku. Samo tylko przekonanie podatnika o ważności numerów identyfikacyjnych wynikające z informacji uzyskanej na właściwej stronie internetowej Komisji Europejskiej (a zatem wyłącznie za pośrednictwem systemu VIES), które to źródło informacyjne nie zostało przewidziane przepisami art. 97 ust. 17–19 ustawy o VAT, jest niewystarczające.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 14 marca 2013 r. w sprawie C-527/11, Valsts ienemumu dienests v. Ablessio SIA

Artykuły 213, 214 i 273 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by organ skarbowy państwa członkowskiego odmawiał nadania numeru identyfikacji podatkowej do celów podatku od wartości dodanej spółce z tego tylko powodu, że w mniemaniu tego organu nie posiada ona środków materialnych, technicznych i finansowych do wykonywania zgłaszanej działalności gospodarczej oraz że właścicielowi udziałów tej spółki uprzednio wielokrotnie nadawano taki numer dla innych przedsiębiorstw, które nie prowadziły rzeczywistej działalności gospodarczej oraz których udziały były przekazywane innym osobom wkrótce po otrzymaniu rzeczonego numeru, jeżeli dany organ skarbowy nie ustali, w świetle obiektywnych czynników, że istnieją poważne przesłanki pozwalające podejrzewać, iż nadany numer identyfikacji podatkowej do celów podatku od wartości dodanej zostanie wykorzystany do popełnienia oszustwa. Do sądu odsyłającego należy dokonanie oceny, czy wskazany organ skarbowy przedstawił poważne przesłanki istnienia groźby oszustwa. W istocie, aby odmowę identyfikacji podatnika poprzez nadanie indywidualnego numeru można było uznać za proporcjonalną wobec celu polegającego na zapobieganiu oszustwom podatkowym, musi ona opierać się na poważnych przesłankach pozwalających obiektywnie stwierdzić istnienie prawdopodobieństwa, iż wspomniany numer identyfikacji podatkowej zostanie wykorzystany do popełnienia oszustwa. Taka decyzja musi być oparta na całościowej ocenie wszystkich okoliczności danej sprawy oraz na dowodach zebranych w ramach weryfikacji informacji, których udzieli zainteresowany przedsiębiorca. W tym względzie nie można wykluczyć, że tego rodzaju okoliczności w zestawieniu z innymi obiektywnymi czynnikami rodzącymi podejrzenia zamiaru popełnienia oszustwa przez podatnika mogą stanowić przesłanki, które należy wziąć pod uwagę w ramach całościowej oceny ryzyka oszustwa.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 24 stycznia 2012 r.,  I SA/Lu 668/11,  LEX nr 1145282

Art. 96 ust. 13 ustawy o VAT stanowi jedynie o uprawnieniu do zasięgnięcia informacji, nie stanowi zaś o takim obowiązku. Jednak podatnik nie korzystając z przysługującego mu prawa musi liczyć się z negatywnymi konsekwencjami podatkowymi swojego zaniechania. Trzeba bowiem mieć na uwadze cel, w jakim ustawodawca wprowadził powyższe uprawnienie. Ustalenie czy wystawca faktury jest czynnym podatnikiem VAT ma istotne znaczenie dla ewentualnego jego kontrahenta, bowiem tylko faktura wystawiona przez podmiot będący zarejestrowanym podatnikiem VAT będzie uprawniała nabywcę do odliczenia podatku na niej wykazanego. Stąd też nabywca ponosi ryzyko związane z tym, że zbywca może okazać się niezarejestrowanym podatnikiem VAT.