Elementy składowe faktury

Faktura powinna zawierać:

1) Datę wystawienia jak również datę dokonania lub zakończenia dostawy/otrzymania zaliczki o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury.

2) Kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę. Podatnicy mogą stosować różne sposoby numeracji faktur niemniej jednak bez wątpienia muszą w tym zakresie trzymać się pewnych zasad w zakresie ciągłości numeracji oraz chronologicznego układu numeracji faktur. Każdy z podatników powinien więc przyjąć określone zasady numerowania faktur. Przyjęte zasady powinny określać czy numeracja faktur posiada jeden czy więcej typów/rodzajów numeracji (czyli jedna lub więcej serii faktur). Ustawa nie wskazuje na żadne konkretne przyczyny ustalenia serii numeracji, taki sposób postępowania zależy tylko i wyłącznie od podatnika, dla przykładu podatnik chce wystawiać odrębne serie faktur dla poszczególnych typów usług przez niego wykonywanych. Jeżeli podatnik będzie posiadał kilka serii numeracji to w takiej sytuacji każda z tych serii powinna być wystawiana w kolejności, zgodnie z porządkiem chronologicznym.

3) Imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy. W związku z takim brzmieniem przepisu należałoby uznać, że dla przykładu w przypadku jednoosobowej działalności gospodarczej już podanie na fakturze samego imienia i nazwiska podatnika oraz jego adresu, będzie wystarczające.

4) Numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku. Przepis wymaga więc aby w treści faktury znajdował się numer NIP – to bowiem jest numer identyfikacji na potrzeby podatku. Dodatkowo ustawodawca wprowadził zastrzeżenie, że w przypadkach dokonywania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz świadczenia usług, dla których podatnikiem jest nabywca na fakturze powinien znaleźć się nr NIP, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony kodem PL. Dokładnie takie same obowiązki dotyczą danych nabywcy – na fakturze powinien znaleźć się również jego numer identyfikacji podatkowej (na potrzeby VAT).

5) Numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi. W przypadkach dokonywania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz świadczenia usług, dla których podatnikiem jest nabywca, na fakturze powinien znaleźć się nr NIP, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony kodem danego kraju, w którym jest zarejestrowany nabywca. Jednocześnie wyjątek od tak opisanych zasad dotyczy numeru NIP nabywcy w przypadku, gdy nabywca nie jest podatnikiem VAT. W takim przypadku nie ma obowiązku podawania na fakturze swojego numeru NIP, bowiem nabywca nie jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej. Kolejny wyjątek to przypadek, w którym mamy do czynienia ze świadczeniem usług elektronicznych opodatkowanych na zasadach określonych w dziale XII w rozdziałach 6a i 7 ustawy o VAT

6) Datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury.

7) Nazwę (rodzaj) towaru lub usługi. Ustawa nie nakłada na dostawców obowiązku podawania na fakturach kodu PKWiU, niemniej jednak w ustawie o VAT w niektórych wypadkach uzależnia możliwość zastosowania zwolnienia czy też obniżonej stawki podatku odnosząc się do konkretnych kodów PKWiU. Nie zmienia to oczywiście faktu, że brak jest obowiązku uwidocznienia tego kodu na fakturze, ale brak jest również przepisów, które zabraniają wskazania takich danych. Wskazanie tych danych może w niektórych przypadkach – dla   przykładu – ułatwić identyfikację czynności i może być przez podatników stosowane.

8) Miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;

Miara odnosi się do kilogramów, sztuk, godzin itp.

9) Cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto). Jednocześnie w przypadku, gdy podatnik oblicza kwotę podatku zgodnie ze wskazaniami znajdującymi się w ustawie o VAT – podatek „w stu”, czyli podatek mieszczący się w kwocie brutto, to zamiast ceny jednostkowej netto podatnik może wykazywać na fakturze cenę wraz z kwotą podatku (cenę jednostkową brutto), a zamiast wartości sprzedaży netto - wartość sprzedaży brutto. W takiej sytuacji sumę wartości sprzedaży netto stanowi różnica między wartością sprzedaży brutto a kwotą podatku, z podziałem na poszczególne stawki podatku.

10) Kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto. Udzielone rabaty mogą zostać uwzględnione na fakturze już w momencie dokonania transakcji, jak również – o ile będą udzielone już po dokonaniu transakcji – mogą stanowić podstawę dla dokonania korekty faktury.

11) Wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto).

12) Stawkę podatku albo stawkę podatku od wartości dodanej w przypadku korzystania z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9.

13) Sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

Jeżeli podatnik sprzedaje kilka różnych towarów/usług i stawki podatku tytułu tych dostaw są różne, to na fakturze powinien dokonać rozdzielenia kwot netto odnosząc je do poszczególnych stawek podatku.

14) Kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku. Podział na poszczególne stawki podatku powinien, poza kwotami netto obejmować również kwoty podatku dla poszczególnych stawek. Kwoty podatku wykazuje się w złotych. Jeżeli podatek jest podany w walucie obcej, to stosuje się względem niego zasady przeliczania na złotówki przyjęte dla określenia podstawy opodatkowania. Oznacza to, że kwoty podatku przelicza się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego, bądź według ostatniego kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego. Kwoty wykazywane w fakturze zaokrągla się do pełnych groszy, przy czym końcówki poniżej 0,5 grosza pomija się, a końcówki od 0,5 grosza zaokrągla się do 1 grosza.

15) Kwotę należności ogółem.

W szczególnych przypadkach ustawa o VAT wprowadza dla niektórych kategorii podatników inny aniżeli generalna reguła moment powstania obowiązku podatkowego. Będzie tak dla przykładu w przypadku podatników, którzy wybrali kasową metodę rozliczania. Moment powstania obowiązku podatkowego u sprzedawcy z chwilą dokonania zapłaty za zrealizowaną dostawę/usługę, wiąże się również po stronie nabywcy z inną chwila powstania prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przypadku bowiem, kiedy moment powstania obowiązku podatkowego u sprzedawcy powiązany jest z zapłatą podatku, również i moment, w którym powstaje u nabywcy prawo do odliczenia powiązany jest z momentem zapłaty należności za fakturę. W związku z tym, aby zapewnić prawidłowość rozliczenia takiego podatku, każdy podatnik, u którego obowiązek podatkowy powstaje dopiero z chwilą zapłaty należności, ma obowiązek oznaczyć dodatkowo fakturę sprzedażową dopiskiem „metoda kasowa”. Pozostałe elementy faktury są bez zmian.

Jak już wspomniano wyżej, ustawodawca dopuszcza w niektórych przypadkach możliwość wystawiania faktury przez nabywcę towaru/usługi. Możliwości wystawiania faktur VAT przez nabywców towaru/usługi nie są uzależnione od tego czy mamy do czynienia z jakimś specjalnym typem usługi czy towaru. W każdym przypadku, jeżeli tylko strony transakcji będą miały taką wolę, faktury mogą być wystawiane przez nabywcę towaru/usługi. W takim wypadku wystawiona rzez nabywcę faktura powinna posiadać dopisek „samofakturowanie”.  Pozostałe elementy faktury są bez zmian.

W poszczególnych częściach komentarza omawiane były dostawy towarów czy też świadczenie usług, w przypadku których stosowany jest mechanizm odwrotnego obciążenia. Są to czynności takie jak: wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, czy też świadczenie usług na rzecz innego podatnika podatku od wartości dodanej (mającego siedzibę na terenie innego kraju członkowskiego) lub dostawa towarów wrażliwych na terenie kraju. W każdym z przypadków, jeżeli zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego jest nabywca towaru/usługi, sprzedawca zobowiązany jest na fakturze umieścić dopisek "odwrotne obciążenie".

Jednocześnie w przypadku tego rodzaju faktur, w treści faktury nie podaje się stawki podatku, sumy wartości sprzedaży netto (z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku), oraz kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, (z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku). Są to elementy występujące wyłącznie wtedy, gdy mamy do czynienia z transakcjami opodatkowanymi wg konkretnej stawki podatku/różnych stawek podatku. Bowiem tylko wtedy na fakturze mogą znaleźć się dane dotyczące stawki czy kwoty podatku. Faktura objęta mechanizmem odwrotnego obciążenia może również nie zawierać kwoty opustów czy rabatów. Jeżeli czynności objęte odwrotnym obciążeniem są opodatkowane i wykonywane na terytorium państwa trzeciego, faktura może nie zawierać numeru NIP nabywcy towaru/usługi. Pozostałe elementy faktury są bez zmian.

W przypadku faktur, w których kwota należności ogółem przekracza kwotę 15 000 zł lub jej równowartość wyrażoną w walucie obcej, obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy - wyrazy ,,mechanizm podzielonej płatności'', przy czym do przeliczania na złote kwot wyrażonych w walucie obcej stosuje się zasady przeliczania kwot stosowane w celu określenia podstawy opodatkowania.

W przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku sprzedawca powinien wskazać podstawę prawną korzystania ze zwolnienie z podatku. Jeżeli będzie to zwolnienie oparte na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 albo przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, to sprzedawca wskazuje przepis ustawy albo aktu wydanego na podstawie ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku. Można wskazać na fakturze również przepis dyrektywy 2006/112/WE, który zwalnia od podatku taką dostawę towarów lub takie świadczenie usług, lub inną podstawę prawną wskazującą na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług korzysta ze zwolnienia.

W przypadku sprzedaży zwolnionej faktura nie zawiera danych dotyczących stawki podatku, sumy wartości sprzedaży netto (z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku), kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, (z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku), jak również nie musi zawierać nr NIP nabywcy. Pozostałe elementy faktury są bez zmian.

W tym wypadku faktura powinna zawierać dane organu egzekucyjnego - nazwę i adres organu egzekucyjnego lub imię i nazwisko komornika sądowego oraz jego adres. Dane organu egzekucyjnego to jeden element faktury, natomiast drugi to dane dłużnika, czyli podatnika. Zgodnie z ustawą, w miejscu określonym dla podatnika powinno znaleźć się - imię i nazwisko lub nazwa dłużnika oraz jego adres. Pozostałe elementy faktury są bez zmian.

W przypadku tego rodzaju faktur poza danymi podatnika powinny na nich znaleźć się również dane przedstawiciela podatkowego. Na fakturze podaje się nazwę lub imię i nazwisko przedstawiciela podatkowego, jego adres oraz numer, za pomocą którego jest on zidentyfikowany na potrzeby podatku.

Pozostałe elementy faktury są bez zmian.

Taka faktura powinna zawierać:

a) Datę dopuszczenia nowego środka transportu do użytku.

b) Przebieg pojazdu – w przypadku pojazdów lądowych napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy.

c) Liczbę godzin roboczych używania nowego środka transportu. Liczba godzin używania powinna zostać określona na fakturach dokumentujących dostawę jednostek pływających o długości większej niż 7,5 metra, jeżeli były używane nie dłużej niż 100 godzin roboczych na wodzie lub od momentu ich dopuszczenia do użytku upłynęło nie więcej niż 3 miesiące. Wyjątkiem od tej zasady są dostawy statków morskich, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1 (do których stosuje się stawkę 0%). Liczbę godzin używania nowego środka transportu podaje się również w przypadku statków powietrznych o maksymalnej masie startowej większej niż 1550 kilogramów, jeżeli były używane nie dłużej niż 40 godzin roboczych lub od momentu ich dopuszczenia do użytku upłynęło nie więcej niż 3 miesiące, z wyjątkiem środków transportu lotniczego, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 6 (do których stosuje się stawkę 0%).

W przypadku faktur wystawianych przez drugiego w kolejności podatnika, występującego w ramach transakcji trójstronnej (procedurze uproszczonej), faktura powinna zawierać:

• adnotację "VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135-138 ustawy o ptu" lub "VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE";
• stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;
• numer NIP UE, który jest stosowany przez niego wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;
• numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika;

Szczególne zasady wystawiania faktur dotyczą sprzedaży dokonywanej w ramach procedury VAT marża. Wyróżnić możemy kilka typów faktur wystawianych w ramach procedury marża. Ustawodawca przewidział bowiem kilka możliwych typów transakcji opodatkowanych tą procedurą. Każda z tych faktur będzie różniła się po pierwsze dopiskiem znajdującym się na fakturze i określającym dany typ procedury, w ramach którego jest dokonywana sprzedaż.

I tak, faktura dokumentująca sprzedaż dokonywana w ramach procedury marży dla biur podróży powinna zawierać dopisek „procedura marży dla biur podróży". W przypadku dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, faktura zawiera dopisek "procedura marży - towary używane", "procedura marży - dzieła sztuki" lub "procedura marży - przedmioty kolekcjonerskie i antyki".

Dodatkowo w przypadku faktur wystawianych w systemie VAT marża, faktura nie musi zawierać następujących danych:

1)    ceny jednostkowej towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

2)    kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

3)    wartości dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

4)    stawki podatku;

5)    sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

6)    kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku

Ustawa o VAT przewiduje uproszczoną formę wystawiania faktur dla drobnych transakcji. Wystawione w oparciu o ww. regulację faktury nie zawierają wielu elementów niezbędnych w treści zwykłej faktury. Tego rodzaju faktura jest w istocie zbliżona do paragonu, jednak pozwala na zidentyfikowanie nabywcy, dzięki wskazaniu w jej treści nr NIP nabywcy. Fakturę uproszczoną można wystawić wyłącznie w sytuacji, w której kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota określona jest w euro).

Podkreślić należy, że podatnik nie ma możliwości wystawienia faktury VAT w przypadku wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość, sprzedaży na odległość towarów importowanych, sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju i sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju, jeżeli na fakturze nie jest podawany NIP nabywcy dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz w przypadku, w którym podatnikiem VAT jest nabywca.

Jeżeli podatnik ma możliwość wystawienia faktury uproszczonej, na tej fakturze nie podaje się następujących danych:

• imiona, nazwiska lub nazwy oraz adresu nabywcy;
• miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
• cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
• wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
• stawkę podatku;
• sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku, pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Artykuł 218 Art. 106a–106q dyrektywy 2006/112/WE

Do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale.

Artykuł 220a dyrektywy 2006/112/WE

1. Państwa członkowskie umożliwiają podatnikom wystawienie faktury uproszczonej w każdym z następujących przypadków:

a) kiedy kwota faktury nie przekracza 100 EUR lub równowartości tej kwoty w walucie krajowej;

b) kiedy wystawiona faktura jest dokumentem lub notą uważaną za fakturę na mocy art. 219.

2. Państwa członkowskie nie zezwalają podatnikom na wystawienie faktury uproszczonej, w przypadku gdy wystawienie faktury wymagane jest na mocy art. 220 ust. 1 pkt 2 i 3 lub gdy podlegającą opodatkowaniu dostawę towarów lub świadczenie usług wykonuje podatnik mniemający siedziby w państwie członkowskim, w którym należny jest VAT, lub podatnik, którego przedsiębiorstwo w tym państwie członkowskim nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 192a, a osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest osoba, której dostarczane są towary lub na rzecz której świadczone są usługi.

Artykuł 223 dyrektywy 2006/112/WE

Państwa członkowskie zezwalają podatnikom na wystawienie faktur zbiorczych zawierających dane obejmujące kilka odrębnych dostaw towarów lub transakcji świadczenia usług, pod warunkiem, że VAT od dostaw towarów lub transakcji świadczenia usług wymienionych na fakturze zbiorczej staje się wymagalny w ciągu tego samego miesiąca kalendarzowego. Bez uszczerbku dla art. 222 państwa członkowskie mogą zezwolić na to, by w fakturach zbiorczych uwzględniano dostawy towarów lub transakcje świadczenia usług, za które VAT stał się wymagalny w okresie dłuższym niż jeden miesiąc kalendarzowy.

Artykuł 224 dyrektywy 2006/112/WE

Faktury mogą być wystawiane przez nabywcę lub usługobiorcę w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych na ich rzecz przez podatnika, w przypadku, gdy istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi. Państwo członkowskie może wymagać, aby takie faktury były wystawiane w imieniu i na rzecz podatnika.

Artykuł 226 dyrektywy 2006/112/WE

Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie następujące dane:

(1) datę wystawienia faktury;

(2) kolejny numer, nadany w ramach jednej lub kilku serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

(3) numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w art. 214, pod którym podatnik dostarczył towary lub świadczył usługi;

(4) numer identyfikacyjny VAT nabywcy lub usługobiorcy, o którym mowa w art. 214, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z tytułu których jest zobowiązany do zapłaty VAT, lub też otrzymał towary, o których mowa w art. 138;

(5) pełną nazwę (nazwisko) i adres podatnika oraz nabywcy lub usługobiorcy;

(6) ilość i rodzaj dostarczonych towarów lub zakres i rodzaj wykonanych usług;

(7) datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usług lub datę dokonania wpłaty zaliczki, o której mowa w art. 220 pkt 4 i 5, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

(7a) w przypadku, gdy VAT staje się wymagalny w momencie otrzymania zapłaty zgodnie z art. 66 lit. b), a prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek podlegający odliczeniu staje się wymagalny – wyrazy „metoda kasowa”;

(8) podstawę opodatkowania dla każdej stawki podatku lub zwolnienia, cenę jednostkową z wyłączeniem VAT, a także wszelkie upusty lub rabaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej;

(9) zastosowaną stawkę VAT;

(10) kwotę VAT do zapłaty, chyba że zastosowano procedurę szczególną, która zgodnie z niniejszą dyrektywą wyklucza podawanie takiej informacji;

(10a) w przypadku, gdy zamiast dostawcy lub usługodawcy fakturę wystawia nabywca lub usługobiorca – wyraz „samofakturowanie”;

(11) w przypadku zwolnienia – odesłanie do mającego zastosowanie przepisu niniejszej dyrektywy lub do odpowiedniego przepisu krajowego lub każde inne odesłanie wskazujące na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług są korzysta ze zwolnienia;

(11a) w przypadku, gdy nabywca lub usługobiorca są zobowiązani do zapłaty VAT – wyrazy „odwrotne obciążenie”;

(12) w przypadku dostawy nowych środków transportu dokonanej na warunkach przewidzianych w art. 138 ust. 1 i 2 lit. a), dane wymienione w art. 2 ust. 2 lit. b);

(13) w przypadku stosowania procedury marży dla biur podróży – wyrazy „procedura marży dla biur podróży”;

(14) w przypadku stosowania jednej z procedur szczególnych mających zastosowanie do towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków – odpowiednio, wyrazy „procedura marży – towary używane”; „procedura marży – dzieła sztuki” lub „procedura marży – przedmioty kolekcjonerskie i antyki”;

(15) w przypadku, gdy osoba zobowiązana do zapłaty VAT jest przedstawicielem podatkowym w rozumieniu art. 204 – numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w art. 214, tego przedstawiciela podatkowego oraz jego pełną nazwę (nazwisko) i adres.

Artykuł 226a dyrektywy 2006/112/WE

W przypadku gdy fakturę wystawia podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim, w którym podatek jest należny, lub podatnik, którego przedsiębiorstwo w tym państwie członkowskim nie uczestniczy w transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 192a, i realizujący dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, którzy są zobowiązani do zapłaty VAT, podatnik może pominąć dane, o których mowa w art. 226 pkt (8), (9) i (10), i zamiast tego – odnosząc się do ilości lub zakresu dostarczonych towarów lub wykonanych usług oraz do ich rodzaju – podać podstawę opodatkowania tych towarów lub usług.

Artykuł 226b dyrektywy 2006/112/WE

Jeżeli chodzi o faktury uproszczone wystawione zgodnie z art. 220a i art. 221 ust. 1 i 2, państwa członkowskie nakładają obowiązek umieszczenia na nich co najmniej następujących danych:

a) daty wystawienia faktury;

b) danych identyfikacyjnych podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi;

c) danych określających rodzaj dostarczonych towarów lub wykonanych usług;

d) należnego VAT lub danych potrzebnych do jego obliczenia;

e) w przypadku, gdy wystawiona faktura jest dokumentem lub notą uznaną za fakturę na mocy art. 219, wyraźnego i jednoznacznego odniesienia do tej faktury pierwotnej oraz konkretnych danych, które ulegają zmianie.

Państwa członkowskie nie mogą wymagać umieszczania na fakturach innych danych niż dane, o których mowa w art. 226, 227 i 230.

Artykuł 227 dyrektywy 2006/112/WE

Państwa członkowskie mogą wymagać od podatników mających siedzibę na ich terytorium i dokonujących na ich terytorium dostawy towarów lub świadczących usługi podania numeru identyfikacyjnego VAT, o którym mowa w art. 214, nabywcy lub usługobiorcy w przypadkach innych niż te, o których mowa w art. 226 pkt 4.

Artykuł 229 dyrektywy 2006/112/WE

Państwa członkowskie nie wymagają podpisywania faktur.

Artykuł 230 dyrektywy 2006/112/WE

Kwoty wykazywane na fakturze mogą być wyrażone w dowolnej walucie, pod warunkiem, że kwota VAT należnego lub korygowanego wyrażona jest w walucie krajowej państwa członkowskiego, przy zastosowaniu mechanizmu przeliczeniowego przewidzianego w art. 91.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 8 grudnia 2016 r., III SA/Gl 701/16, LEX nr 2199669  

W przypadku dostawy towarów, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT jest nabywca, dostawca obowiązany jest wystawić fakturę VAT zgodnie z art. 106e ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, tj. na całość dokonanej dostawy dla różnych towarów, w tym wymienionych w załączniku nr 11 ustawy jako świadczenie kompleksowe, z adnotacją "ODWROTNE OBCIĄŻENIE", obejmujące łącznie w jednej pozycji dostawę towaru, zgodnie z zamówieniem i łącznymi kosztami wydania atestu, cięcia, przepalania i kosztami transportu dla danego rodzaju towaru. Nie stoi to na przeszkodzie dokonania na fakturze dodatkowej adnotacji o elementach świadczenia kompleksowego.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 23 stycznia 2015 r., III SA/Gl 936/14, GP KiPod 2015/173/4  

Spółka, która kupiła towary objęte odwrotnym obciążeniem, musi rozliczyć VAT. Skoro sprzedawca wystawił fakturę z kwotą VAT, to jest ona nieprawidłowa. Nabywca nie może więc odliczyć VAT z błędnie wystawionej faktury.