Analizę problematyki wycofania środka trwałego z firmy pod kątem skutków VAT warto rozpocząć od zdefiniowania, czym właściwie jest środek trwały. Wyjaśnienia tego pojęcia nie znajdziemy w ustawie o VAT. W innych aktach regulujących zagadnienia podatkowe, definicja również nie została zawarta. Ustawodawca nie podał jej nigdzie w sposób prosty i jednoznaczny. Wskazał natomiast warunki jakie dana rzecz musi spełniać, aby mogła zostać uznana za środek trwały. Są one zawarte w różnych aktach prawnych.
Warunki uznania towaru za środek trwały
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o PIT są to składniki majątku, które po spełnieniu określonych warunków można uznać za środki trwałe podlegające amortyzacji. Tak więc w rozumieniu tejże ustawy środek trwały to stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.
Identyczne brzmienie posiada art. 16a ust. 1 ustawy o CIT. Z kolei ustawa o rachunkowości w art. 3 pkt 15 przez środki trwałe rozumie aktywa trwałe i z nimi zrównane, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności wynoszącej ponad rok. Muszą być one kompletne i zdatne do użytku oraz przeznaczone na potrzeby jednostki.
Definicja ta oprócz dóbr uznanych za środki trwałe przez ustawy o podatkach dochodowych obejmuje również ulepszenia w obcych środkach trwałych oraz żywy inwentarz.
Podsumowując, środkami trwałymi są nieruchomości (budynki, lokale), pojazdy, maszyny, urządzenia itp.
