Warunki zastosowania stawki 0%

W myśl komentowanej regulacji – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że:

1)    Podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Pierwszy z wymogów odnosi się do statusu nabywcy towaru. Nabywca ten powinien posiadać ważny numer identyfikacyjny dla celów VAT w swoim państwie członkowskim. Numer ten powinien posiadać przedrostem właściwy dla danego państwa członkowskiego (dwuliterowy kod przypisany do każdego państwa). Przepis nie wymienia już obowiązku podania na fakturze tego nr NIP, jak również nie wymaga, aby dostawca towarów był zarejestrowany jako podatnik VAT-UE, czy też, żeby dostawca podawał ten nr VAT-UE na fakturze potwierdzającej dostawę. Jednocześnie przepisy wymieniają transakcje w przypadku których wymagania te są spełnione, a mianowicie dostawa wyrobów akcyzowych oraz dostawa nowych środków transportu. W tych dwóch ostatnich przypadkach mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów niezależnie od statusu podatkowego nabywcy.

W tym miejscu należy przedstawić możliwe sposoby weryfikacji ważnego numeru NIP kontrahenta. Pierwszy sposób, dodajmy najbardziej pewny, to weryfikacja kontrahenta w Biurze Wymiany Informacji podatkowej w Koninie, drugi to możliwość weryfikacji na stronach internetowych VIES lub Ministerstwa Finansów. Jednocześnie podkreślić należy, że w świetle orzeczeń, zarówno polskich, jak i wspólnotowych sądów, istotne dla oceny skutków podatkowych transakcji jest również działanie podatnika w dobrej wierze. Oznacza to, ze nie zawsze sam brak rejestracji nabywcy do celów VAT będzie jednoznacznie i ostatecznie decydował o braku możliwości zastosowania stawki 0%. W każdym przypadku należy również badać indywidualnie okoliczności transakcji oraz okoliczności świadczące o tym czy podatnik działał w dobrej czy w zlej wierze.

2)    Podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Przepis określa również, jakie dowody mogą potwierdzać dokonanie dostawy towarów, a mianowicie:

• dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Warunkiem uznania wymienionych dowodów za potwierdzające dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów będzie okoliczność, że dokumenty te łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Literalna wykładnia przepisu wskazuje, jakoby wymieniony katalog dowodów był katalogiem wyczerpującym. Jednak orzecznictwo sądów administracyjnych prezentuje nieco mniej restrykcyjne stawisko, uznając, że dowody te mogą być uzupełnione przez inne dokumenty lub też, że podatnik może posiadać tylko niektóre z wymienionych dokumentów. Ważne jest jedynie aby posiadany przez podatnika dokument świadczył o tym, że towary zostały dostarczone.   

Jednocześnie przepisy regulują w sposób szczegółowy dokumenty, które będą potwierdzały wywóz towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu. Przepis dotyczy więc sytuacji, w których podatnik nie posługuje się więc w transporcie żadna firmą realizującą usługę transportu na jego rzecz, ale sam wywozi towar, bądź robi to samodzielnie nabywca.

W takiej sytuacji podatnik powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

• imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;
• adres, pod który są przewożone towary, w przypadku, gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;
• określenie towarów i ich ilości;
• potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
• rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu – w przypadku, gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Przepisy nie ustalają żadnego specjalnego wzoru dokumentu potwierdzającego wywóz. Z pewnością jednak dokument taki może stać się przedmiotem badania przez organy podatkowe. Wskazać można zresztą na generalną zasadę, wynikającą jednoznacznie z orzecznictwa sądów administracyjnych, a mianowicie, że podstawą dla możliwości opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy stawka 0% jest okoliczność, żeby czynność ta faktycznie miała miejsce. Oznacza to, że nawet posiadanie właściwych dokumentów i prawidłowy status stron dostawy (jako zarejestrowanych podatników VAT-UE), nie będzie dawał prawa do stosowania stawki 0% jeżeli dostawa faktycznie nie będzie miała miejsca. Faktyczna realizacja transakcji będzie więc miała kluczowe znaczenie z punktu widzenia sposobu jej opodatkowania. 

Podobnie szczegółowy zakres obowiązków ustawa wprowadza w odniesieniu do dostaw, których przedmiotem są nowe środki transportu wywożone bez użycia innego środka transportu (przewozowego). W takim wypadku, podatnik oprócz standardowych dokumentów powinien posiadać dokument zawierający dane umożliwiające prawidłową identyfikację podatnika dokonującego dostaw i nabywcy oraz nowego środka transportu, w szczególności:

• dane dotyczące podatnika i nabywcy,
• dane pozwalające jednoznacznie zidentyfikować przedmiot dostawy jako nowy środek transportu,
• datę dostawy,
• podpisy podatnika i nabywcy,

5) oświadczenie nabywcy o wywozie nowego środka transportu poza terytorium kraju w terminie 14 dni od dnia dostawy,

• pouczenie nabywcy o skutkach niewywiązania się z obowiązku, o którym mowa w pkt 5

– zwany dalej "dokumentem wywozu".

W przypadku, gdy wymienione już dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami potwierdzającymi dostawę, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

• korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
• dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
• dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
• dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Ta regulacja otwiera w pewien sposób katalog dokumentów, które mogą potwierdzać zrealizowanie dostawy wewnątrzwspólnotowej. Wymienione w tej ostatniej części dokumenty to przykłady dokumentów, które mogą potwierdzić realizację dostawy. Podatnik może również skorzystać z innego rodzaju dowodów potwierdzających dostawę towaru.

W przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu na rzecz nabywcy niebędącego podatnikiem VAT (osobą prawną zobowiązaną do rozliczenia VAT), to na dostawcy ciążyć będą dodatkowe obowiązki. Pierwszym z obowiązków jest przesłanie kopii wystawionej faktury lub danych w niej zawartych do Biura Wymiany Informacji Podatkowej w Koninie w terminie 14 dni od dnia dokonania dostawy. Drugim obowiązkiem jest wystawienie dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium kraju. Wzór tego dokumentu określony został w treści rozporządzenia ministra finansów w sprawie określenia wzoru dokumentu potwierdzającego wywóz przez nabywcę nowego środka transportu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium innego państwa członkowskiego Cytowane rozporządzenie określa wzór dokumentu potwierdzającego wywóz przez nabywcę nowego środka transportu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium innego państwa członkowskiego (VAT-22). Wzór ten stanowi załącznik do rozporządzenia.

3) Podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Kolejnym wymogiem, który musi być spełniony dla możliwości zastosowania stawki 0% przez dostawcę, to wymóg bycia zarejestrowanym podatnikiem VAT, ale w chwili składania deklaracji, w której wykazuje dostawę, a nie w chwili dostawy towarów. Oznacza to, że podatnik może dokonać dostawy jeszcze przed rejestracją jako podatnik VAT-UE. Ważne jest, aby wymóg rejestracji dostawcy został spełniony do dnia, w którym złoży on deklarację podatkową w której wykaże wewnątrzwspólnotową dostawę opodatkowaną stawka 0%.  

Stawka 0% nie ma jednak zastosowania, jeżeli:

1)    podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub  

2)    złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

- chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Jak wskazano wcześniej, w treści dokumentów dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy nowego środka transportu znajduje się m. in. pouczenie podatnika o konsekwencjach braku wywozu nowego środka transportu z kraju w terminie 14 dni od daty dokonania transakcji. Określenie tych konsekwencji znajduje się w treści art. 42 ust. 8 ustawy o VAT. W myśl tej regulacji, w przypadku przekroczenia terminu do wywozu, nabywca nowego środka transportu jest obowiązany – pierwszego dnia po upływie tego terminu – do zapłaty podatku od dokonanej na jego rzecz dostawy tego środka transportu. Brak wywozu towaru poza granice kraju skutkuje więc koniecznością zapłaty VAT od tej transakcji. Kwota zapłaconego podatku może być nabywcy zwrócona tylko w sytuacji, w której nowy środek transportu zostanie wywieziony na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju i tam zostanie zarejestrowany, jeżeli podlega obowiązkowi rejestracji.

Kwotę zapłaconego podatku zwraca się wyłącznie na wniosek nabywcy nowego środka transportu, a dodatkowo, to nabywca ma obowiązek udowodnić - na podstawie posiadanych dokumentów – wywóz tego środka transportu poza granice kraju i jego zarejestrowanie. Podatek zwraca urząd skarbowy, który pobrał ten podatek. Jeżeli nabywca przed zarejestrowaniem nowego środka transportu na terytorium państwa członkowskiego, innym niż terytorium kraju, dokona dostawy tego środka transportu na terytorium kraju, od czynności tej podatek nalicza i rozlicza nabywca środka transportu, który rejestruje ten środek transportu na terytorium kraju.

Nie w każdym przypadku dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów będzie automatycznie skutkowało posiadaniem przez dostawcę właściwych dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów. Dokumenty te, podatnik powinien posiadać przed upływem terminu do złożenia deklaracji za dany okres rozliczeniowy. Ustawa określa konsekwencje tego, co się stanie, jeżeli podatnik nie będzie posiadał odpowiednich dokumentów do upływu terminu do złożenia deklaracji. Jeżeli podatnik nie posiada właściwych dokumentów, to nie wykazuje w ewidencji prowadzonej do celów VAT tej dostawy w okresie, w którym została ona dokonana.

Dostawa ta, w przypadku podatnika rozliczającego się kwartalnie, powinna zostać wykazana w ewidencji za następny okres rozliczeniowy. W ewidencji za następny okres rozliczeniowy, podatnik będzie miał dwie możliwości wykazania dostawy: pierwsza możliwość dotyczy sytuacji, w których również w następnym okresie rozliczeniowym podatnik nie uzyska dokumentów potwierdzających wywóz towarów z terytorium kraju – w takim wypadku wykazuje się dostawę jako dostawę krajową. Druga możliwość dotyczy sytuacji, w których podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za następny okres rozliczeniowy posiada już dokumenty potwierdzające wywóz towarów z terytorium kraju – w takim wypadku do dostawy stosuje się stawkę 0%. Jeżeli z kolei będziemy mieli do czynienia z podatnikiem rozliczającym się miesięcznie, to podobnie – wykazuje on dostawę jako opodatkowaną stawką 0%, za okres w którym uzyska dokumenty potwierdzające wywóz towarów, przy czym dostawa może zostać wykazana ze stawka 0% najpóźniej w kolejnym okresie rozliczeniowym po następnym okresie rozliczeniowym.

Dla przykładu dostawa zrealizowana w miesiącu styczniu może zostać wykazana ze stawką 0% w miesiącu lutym lub marcu. Jeżeli w tym terminie podatnik nie uzyska dokumentów potwierdzających wywóz towarów z terenu kraju to wykazuje on zrealizowana dostawę jako odstawę krajową. Nawiązując do wcześniejszego przykładu – najpóźniej w miesiącu marcu podatnik będzie zobowiązany do wykazania na deklaracji zrealizowanej w styczniu dostawy, przy czym o ile nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających wywóz towarów dostawa ta powinna zostać wykazana jako opodatkowana wg stawki krajowej. Gdyby podatnik w późniejszym terminie uzyskał dokumenty potwierdzające dokonanie wywozu poza terytorium kraju, to będzie miał prawo do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% w ewidencji za ten okres rozliczeniowy, w którym dostawa ta została dokonana. I znowu wracając do przykładu – jeżeli podatnik w miesiącu maju uzyska w końcu dokumenty potwierdzające wywóz towaru za granicę to ma prawo do wykazania dostawy, jako opodatkowanej wg stawki 0%, z tym, że w takiej sytuacji powinien on skorygować deklarację styczniową i w tejże deklaracji wykazać dostawę wg stawki 0%. Realizacja tego uprawnienia będzie za sobą pociągała obowiązek dokonania korekty deklaracji podatkowej oraz – odpowiednio – informacji podsumowującej.

Uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 października 2010 r., I FPS 1/10

W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy o VAT dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczające jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 o.p., o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 9 lutego 2017 r., C-21/16

Artykuł 131 i art. 138 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE, należy interpretować w ten sposób, iż stoją one na przeszkodzie temu, aby organ podatkowy danego państwa członkowskiego odmawiał zwolnienia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z VAT z tego tylko powodu, że w momencie tej dostawy nabywca, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie członkowskim przeznaczenia i posiadający numer identyfikacyjny do celów VAT ważny do dokonywania transakcji w tym państwie, nie jest ani zarejestrowany w systemie wymiany informacji o podatku od wartości dodanej (VIES), ani objęty systemem opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia, chociaż nie istnieje żadna konkretna przesłanka wskazująca na popełnienie oszustwa podatkowego oraz ustalono, że materialnoprawne przesłanki zwolnienia z VAT zostały spełnione. W tym wypadku art. 138 ust. 1 ww. dyrektywy, interpretowany w świetle zasady proporcjonalności, stoi również na przeszkodzie takiej odmowie, jeżeli sprzedawca wiedział o sytuacji nabywcy w zakresie podatku od wartości dodanej i był przekonany, że nabywca zostanie w późniejszym czasie zarejestrowany ze skutkiem wstecznym jako wewnątrzwspólnotowy podmiot gospodarczy.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 7 lutego 2017 r., I SA/Łd 992/16, LEX nr 2226496  

1. O wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów możemy mówić wówczas, gdy rzeczywisty nabywca towaru jest podatnikiem VAT, zidentyfikowanym na potrzeby transakcji transgranicznych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i faktycznie doszło do wywozu towaru z kraju do innego państwa członkowskiego. Dla skorzystania z preferencyjnej stawki VAT nie jest wystarczające jedynie uwidocznienie na fakturze danych nabywcy posiadającego numer nadany przez inne państwo członkowskie, czy też sam wywóz towarów z terytorium kraju. Istotnym warunkiem jest dokonanie dostawy na rzecz konkretnego nabywcy, czyli przeniesienie na niego prawa do rozporządzania towarem, posiadanie przez nabywcę właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego, podanie tego numeru na fakturze dokumentującej WDT oraz fizyczne przemieszczenie towarów z Polski do innego kraju członkowskiego.

2. Chcąc skorzystać ze stawki 0% przewidzianej dla WDT, podatnik jako podmiot wywodzący z określonej czynności skutki prawne, powinien przedstawić takie dowody, które potwierdzałyby okoliczność dostawy towaru z terytorium Polski do innego skonkretyzowanego podmiotu z kraju Unii Europejskiej, a nie tylko wskazywać okoliczność wywozu towaru. Dowody takie powinny być rzetelne i nie budzić żadnych wątpliwości, że towary zostały odebrane przez nabywcę. Przy czym nie chodzi tu o jakiegokolwiek nabywcę, lecz o podmiot wynikający z dokumentów dostawy.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 26 stycznia 2017 r., I SA/Łd 868/16, LEX nr 2240860  

Dokumenty nie potwierdzają, że kontrahent zagraniczny otrzymał towar, jeżeli na części dokumentów CMR nie ma podpisów nabywcy towaru lub podpis jest nieczytelny.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 stycznia 2017 r. I FSK 1008/15, LEX nr 2252109  

Zarzut braku należytej staranności kupieckiej może spotkać podatnika także z powodu niedbalstwa, tj. wówczas, gdy mógł lub powinien był przewidzieć, że jego kontrahent dopuszcza się przestępstwa lub że transakcje dokonywane w łańcuchu dostaw miały miejsce z naruszeniem przepisów o VAT. Warunek działania w "dobrej wierze" spełnia podatnik, który nie tylko nie uczestniczy czynnie w oszustwie, ale również nawet nie wie i nie może wiedzieć, że bierze w nim udział. Jest przy tym wymagane, aby podatnik w razie potrzeby podjął środki ostrożności celem upewnienia się w przedmiocie legalności prowadzonych transakcji. Jeżeli zatem istnieją przesłanki, by podejrzewać nieprawidłowości lub naruszenie prawa, przezorny przedsiębiorca powinien, zależnie od okoliczności konkretnego przypadku, zasięgnąć informacji na temat podmiotu, z którym nawiązał kontakty handlowe, w celu upewnienia się co do jego wiarygodności.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 stycznia 2017 r. I FSK 812/15, LEX nr 2260804   

1. O zrealizowaniu WDT decyduje niewystawienie faktury, a faktyczny wywóz towaru poza terytorium kraju, którego dokonanie musi być udokumentowane w sposób nie budzący wątpliwości.

2. Potwierdzenie odbioru towaru opatrzone nieczytelnym podpisem nie pozwala zidentyfikować osoby, która go złożyła i tym samym stwierdzić, że była ona uprawniona do potwierdzenia dostawy w imieniu kontrahenta.

3. Na podatniku, który do wykazanych WDT zastosował 0% stawkę VAT, spoczywa obowiązek wykazania okoliczności warunkujących zastosowanie tej stawki, a zatem to on powinien posiadać i przedłożyć organom podatkowym jednoznaczne dowody w tym zakresie.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 stycznia 2017 r., I FSK 813/15, LEX nr 2260808 

Jeżeli podatnik dysponuje jedynie kopiami wystawionych przez niego faktur, potwierdzeniami odbioru podpisanymi prawdopodobnie przez osobę, która nie pełniła już funkcji w firmie będącej kontrahentem podatnika, oraz ogólnikowym i nieweryfikowalnym oświadczeniem złożonym cztery lata po terminie dostaw przez osobę, której związek z tymi dostawami nie jest potwierdzony, a nie dysponuje dokumentami przewozowymi, korespondencją handlową, dowodami zapłaty za towar, itp. dowodami, które wraz z pozostałymi mogłyby potwierdzać dostarczenie towaru do nabywcy na terenie innego kraju UE, to zastosowanie 0% stawki z tytułu WDT jest nieuzasadnione.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 8 grudnia 2016 r. I SA/Łd 656/16, LEX nr 2187062 

 Nie jest wystarczające – dla skorzystania z preferencyjnej stawki VAT – jedynie uwidocznienie na fakturze VAT danych nabywcy posiadającego numer nadany przez inne państwo członkowskie, czy też sam wywóz towarów z terytorium kraju. Istotnym warunkiem jest dokonanie dostawy na rzecz nabywcy, czyli przeniesienie prawa do rozporządzania towarem na rzecz tego nabywcy, posiadanie przez tego konkretnego nabywcę właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego, podanie tego numeru na fakturze dokumentującej wewnątrzwspólnotowa dostawę towarów oraz fizyczne przemieszczenie towarów z Polski do innego kraju członkowskiego. Dopiero spełnienie tych warunków pozwala na stosowanie 0% stawki VAT przez dostawcę przy jednoczesnym obowiązku zapłaty podatku przez nabywcę.

 Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 grudnia 2016 r. III SA/Wa 3056/15, LEX nr 2185609  

W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy o VAT dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczające jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 o.p., o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 grudnia 2016 r. I FSK 598/15, LEX nr 2268045

Zgodnie art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy o VAT dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 o.p., o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 24 listopada 2016 r., I FSK 1572/16, LEX nr 2169548

Same tylko dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT mogą nie potwierdzać jednoznacznie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 20 października 2016 r. C-24/15

Artykuł 22 ust. 8 szóstej dyrektywy , w brzmieniu wynikającym z art. 28h szóstej dyrektywy, a także art. 28c część A lit. a akapit pierwszy i art. 28c część A lit. d tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie odmowie przez organ podatkowy państwa członkowskiego pochodzenia zwolnienia z podatku od wartości dodanej przemieszczenia wewnątrzwspólnotowego na tej podstawie, że podatnik nie przekazał nadanego przez państwo członkowskie przeznaczenia numeru identyfikacji dla celów podatku od wartości dodanej, jeżeli nie istnieje żadna poważna poszlaka wskazująca na popełnienie oszustwa, jeżeli towar został przemieszczony do innego państwa członkowskiego, a pozostałe przesłanki zwolnienia również są spełnione.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 25 sierpnia 2016 r. I SA/Kr 252/16, LEX nr 2120497

Samo spełnienie wymogów formalnych z art. 42 ust. 1-3 ustawy o VAT jest niewystarczającą przesłanka do nabycia uprawnień w zakresie preferencyjnej stawki podatku, gdy dokumenty przewozowe, które miały potwierdzać dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej są nierzetelne, tj. nie dokumentują faktycznych zdarzeń.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 24 maja 2016 r., I SA/Łd 140/16, LEX nr 2079647    

Dla skorzystania z prawa zastosowania do opodatkowania preferencyjnej stawki VAT 0% przez podatnika, obowiązek należytego dokumentowania zdarzeń gospodarczych, które warunkują to prawo, ciąży na podatniku, który z tego prawa chce skorzystać, a nie na organach podatkowych.