Jak ustalić moment powstania obowiązku podatkowego przy braku informacji potrzebnych do wyliczenia wynagrodzenia

W ostatnim czasie WSA w Krakowie rozpatrywał skargę spółki, która prowadzi działalność gospodarczą w branży gier komputerowych. W związku z realizacją umów spółka uzyskuje/zamierza uzyskiwać wynagrodzenie z tytułu udzielonych licencji w postaci tantiem (wielkość wynagrodzenia jest uzależniona od wielkości sprzedaży licencjonowanych produktów zrealizowanej przez danego kontrahenta).

Wynagrodzenie spółki stanowi określony w danej umowie procentowy udział w przychodach ze sprzedaży produktów, po uwzględnieniu poniesionych przez kontrahenta kosztów dystrybucji produktów (uzgodnionych przez strony umowy). Informacje o wynikach sprzedaży spółka uzyskuje i będzie uzyskiwać na podstawie raportów sprzedaży sporządzonych przez kontrahentów za dany okres rozliczeniowy. Raporty te są udostępniane spółce w różnych terminach, np. po 15 lub 30 dniach od zakończenia okresu rozliczeniowego z uwagi na odmienne postanowienia zawarte w podpisanych umowach oraz szereg czynników techniczno-prawnych.

Spółka przekonywała, że obowiązek podatkowy powinien powstawać w chwili otrzymania raportów (tj. w chwili, gdy będzie znana wysokość jej wynagrodzenia). Innego zdania był jednak sąd, oddalając skargę na interpretację dyrektora KIS (wyrok WSA w Krakowie z 7 kwietnia 2021 r., sygn. akt I SA/Kr 150/21).

Sąd przypomniał, że tego typu czynności noszą charakter usług świadczonych w sposób ciągły. Tu usługę uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia. W ocenie sądu brak jest podstaw do przyjęcia, że powstanie obowiązku podatkowego zależne jest od otrzymania np. raportów bądź obliczeń od dystrybutora, usługobiorcy itp. To podatnik powinien tak sformułować treść umowy, by możliwe było wywiązanie się z ciążących na nim obowiązków podatkowych.

To prawda, że w świetle prawa cywilnego obowiązuje zasada swobody umów i strony mogą dowolnie kształtować treść umowy (w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy – w tym także przepisy prawa podatkowego). W szczególności nie można więc w drodze umów cywilnoprawnych znosić, zmieniać, poszerzać czy przenosić na osoby trzecie obowiązków wynikających z przepisów prawa podatkowego.